Το πέπλο
Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα έχει λιακάδα. Δεν πάνε όμως πολλές ημέρες που η πόλη ντύθηκε στα λευκά.'Ενα σκηνικό από λευκό πέπλο χιονιού κι εμείς στο ίδιο έργο θεατές αλλά και ηθοποιοί. Ξυπνήσαμε και πήγαμε στα παράθυρα. Κολλήσαμε το βλέμμα μας στο σκηνικό και δε λέγαμε να πάρουμε τα μάτια μας από κει, πόσο μάλλον να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα. Αφού χορτάσαμε το θέαμα, ντυθήκαμε και ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Ελευθερία! Τώρα ας γίνουμε ηθοποιοί. Ο καθένας με το ρόλο του. Μικροί και μεγάλοι. Προσεχτικά βήματα, αργά, σταθερά, σαν ήρωες σε αρχαία τραγωδία. Ντυμένοι με τις πιο χειμωνιάτικες στολές μας, περπατάμε και θαυμάζουμε το λευκό...Η Ζωή μας για λίγο άλλαξε! Α! Να ένας χιονάνθρωπος! Τι στέκει και με κοιτάζει; Δεν έχει ξαναδεί άνθρωπο; Είναι πεσμένος. Ας τον περιποιηθούμε λίγο. Η πλατεία γεμάτη από κόσμο, μικρούς και μεγάλους, είχε καιρό να νιώσει τόση ζεστασιά μέσα στην τόση παγωνιά! Περπατάς, κοιτάς γύρω σου, και νιώθεις ότι βρίσκεσαι μέσα σ' έναν πίνακα ζωγραφικής, φτιαγμένο από έναν καλλιτέχνη που είναι από τα μεγαλύτερα ονόματα της ιστορίας της τέχνης. Νιφάδες πέφτουν σαν τρελές! Ο αέρας ρίχνει το χιόνι από τα δέντρα και το θέαμα είναι τουλάχιστον μαγικό! Πέφτει πάνω μας αλλά και τι μ' αυτό; Ας πάρουμε λίγο από τη μαγεία τους! Ίσως μας μεταμορφώσει...Με γεμάτο το ''εσωτερικό μας γίγνεσθαι ''προχωράμε για αλλού. Να εκεί στο τέλος του βουνού, να δούμε από ψηλά. Είναι το ίδιο μαγικά; Όλα γύρω πασπαλισμένα σαν από άχνη ζάχαρη! Μόνο η σιωπή ταιριάζει τώρα...Άλλωστε υπάρχει τόση ησυχία...Σαν να διαδραματίζεις το ρόλο σου σε ταινία βουβού κινηματογράφου...Χωρίς ομιλίες, χωρίς ήχους, μόνο κινήσεις, σαν να παίζεις παντομίμα. Πού και πού κάποια κουβέντα όπως οι τίτλοι που μπαίνουν για να διηγηθούν κάποια σημεία της ιστορίας. Θυμήθηκα τον χιονάνθρωπο που στέκεται σιωπηλός στην πλατεία. Είναι κι αυτός μέρος της ίδιας ταινίας, με τίτλο ''Η ζωή ενός χιονάνθρωπου'', κατά την ταινία ''Η ζωή ενός σκύλου'' με τον Τσάρλι Τσάπλιν το 1918. Δεν μπορούσαμε να τον πάρουμε μαζί μας πραγματικά, αλλά εικονικά είναι εδώ...
