Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών

Κυρία, μου λείψατε...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα, 5 Οκτωβρίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών. Θα μιλήσω για τους δικούς μου δασκάλους που ακόμα τους θυμάμαι με νοσταλγία. Έχουν περάσει δε θα έλεγα και λίγα χρόνια από τότε που ήμουν μαθήτρια στο δημοτικό σχολείο. Ένα σχολείο μικρό σ' ένα επίσης μικρό χωριό, που είναι χτισμένο στους πρόποδες ενός βουνού, όπως έγραφα στις εκθέσεις μου για να το περιγράψω. 

Εκεί κάθε χρόνο έρχονταν περισσότερο δάσκαλοι και λιγότερο δασκάλες λόγω των συνθηκών που θα αντιμετώπιζαν (σπίτι, κρύο, μετακίνηση κ.α.) 

Ζωγραφιά από τα παιδιά στο ολοήμερο.

Δεν τους ξέχασα ποτέ! Θυμάμαι τα ονόματά τους αλλά και το στυλ που είχε ο καθένας ως δάσκαλος. 

Στην πρώτη δημοτικού τη δασκάλα μου την έλεγαν κυρία Ντίνα. Μάλλον ήταν αυτή που μ' ενέπνευσε για να ακολουθήσω κι εγώ τον δικό της «δρόμο», αφού από τότε θυμάμαι τον εαυτό μου να θέλω να γίνω δασκάλα. Θυμάμαι την αγκαλιά που μου έκανε όταν μ' αποχαιρέτησε στο τέλος της χρονιάς. 

Στη δευτέρα τάξη ήρθε ο κύριος Προκόπης. Ένας κύριος λίγο παχουλός, κοντός, καλοσυνάτος και αρκετά διακριτικός.

Στην τρίτη τάξη είχα δάσκαλο τον κύριο Σπύρο. Ήταν νέος, κομψός, κεφάτος, πότε πότε αυστηρός. Θυμάμαι όταν ρωτούσε την προπαίδεια. Ευτυχώς έκανα πολύ εξάσκηση και την έλεγα απέξω κι ανακατωτά, όπως μας ζητούσε.

Στην τετάρτη τάξη ήρθε ο κύριος Επαμεινώνδας. Ήταν ψηλός, με μαύρα μαλλιά, σοβαρός, λιγομίλητος.

Στην πέμπτη δημοτικού ο κύριος Βασίλης με καταγωγή από την ήπειρο ήταν περισσότερο αυστηρός, αλλά μας έμαθε διάφορους παραδοσιακούς χορούς από την Ελλάδα.

Στην έκτη δημοτικού είχα τον κύριο Ανδρέα, που είχε μουστάκι, ήταν χαμογελαστός, κεφάτος κι  έπαιζε μαζί μας στην αυλή. Κάναμε και μια μακρινή εκδρομή που περάσαμε πολύ όμορφα. Ακόμη κοιτάζω τις φωτογραφίες.

Ο δάσκαλος και η δασκάλα στην ποίηση αντιμετωπίστηκαν με αγάπη, με νοσταλγία και με χιούμορ.

Η Μαρίνα στο ολοήμερο μου χάρισε ένα παραδεισένιο τοπίο.

Στον Δάσκαλο - Κωστής Παλαμάς

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!

Κι ότι σ' απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,

Μην τ' αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!

Χτίσ' το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μέσ' το κορμί σου μένει,

Μην κουρασθείς. Είν' η ψυχή σου ατσαλωμένη.

Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,

Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι' αν πολλοί σ' έχουνε λησμονήσει;

Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί

Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,

Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι.

Σύνθεση- Ενορχήστρωση: Οδυσσέας Σαγρέδος

Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας 

Συμμετέχει η χορωδία του 3ου Δ. Σ. Διονύσου

Δάσκαλε, μάθαινε - Μπ. Μπρεχτ

Δάσκαλε, μάθαινε!

Δάσκαλε,

μάθαινε!

Μην λες πολύ συχνά, πως έχεις

δίκιο, δάσκαλε!

Άσε τον μαθητή σου να το

νιώσει!

Όλη την ώρα την αλήθεια μην 

την καταπονείς.

Δεν το αντέχει.

Να ακούς όταν μιλάς!

Δάσκαλε - Γιάννης Π. Τζήκας

Δάσκαλε, την πόρτα της τάξης σαν διαβείς

ψηλά το κεφάλι, χαμογέλα

ζεστή την καθημερινή σου καλημέρα να την πεις.

Κι όταν το μάθημα αρχίσεις

Λόγια πολλά μη λες

Οι κινήσεις σου απλές, λιτές

Μα τεντωμένες οι αισθήσεις.

Δώσε το λόγο στα παιδιά

Δεν έχεις τίποτα να πάθεις

Κοίτα τα μάτια τους τα λαμπερά 

Πολλά απ' αυτά έχεις να μάθεις.

Μη στέκεσαι στις στείρες γνώσεις

Συνεργασία, αγάπη, ανθρωπιά

Αυτά πρέπει να δώσεις

Το κριτικό το πνεύμα ν' ανυψώσεις.

Δάσκαλε άκου...

Απ' τη μεριά της Ζάκυθος

Σου κρένει ο ποιητής:

«Πάντ' ανοιχτά, πάντ' άγρυπνα

τα μάτια της ψυχής».

 

Τα παιδιά στο ολοήμερο μου χάρισαν καρδούλες, πολλές καρδούλες.