Ξανά Πάσχα

Ανάσταση!

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Μου έλειψες! Εδώ είμαι... Με τα παιδιά συνεχίζω να δουλεύω και να περνάω πολύ όμορφα! Πέρασε το φθινόπωρο, ο χειμώνας και πάλι Άνοιξη! Συνέβησαν πολλά και ευχάριστα και δυσάρεστα! Έτσι δεν είναι η ζωή;

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε τόσο πιο νωρίς θα χτίσουμε έναν ετοιμοπόλεμο χαρακτήρα, που δε θα μεγαλοποιεί ούτε θα αποφεύγει τα προβλήματα.

 

Πώς περιμέναμε την Ανάσταση!

Στεκόμασταν στον αυλόγυρο της εκκλησίας. 

Άνθρωποι ελεύθεροι! Γελούσαν, μιλούσαν! 

Περιμένοντας τη γιορτή έλαμπε το πρόσωπο, το βλέμμα!

Άνοιγαν οι πύλες! Το φως απλωνόταν! 

Άναβαν οι λαμπάδες, σημάδι χαράς! 

Σπρωχνόμασταν για να ασπαστούμε, 

γελούσαν όλοι χαρούμενοι, στα χέρια κόκκινα αυγά, 

άναβαν βεγγαλικά κι οι μεγαλύτεροι σαν τα παιδιά.

«Χριστός Ανέστη!»

Ύμνος και κρότοι βεγγαλικών 

και οι καμπάνες μαζί σε όλο το χωριό, 

όλοι μαζί στην ίδια χαρά, 

τελείωνε η προσπάθεια του πένθους, της περισυλλογής.

Κοιτάζω στο παρελθόν.

Θα περιμένω μια αρχή αγάπης ξανά,

που δίνεται παρηγοριά στη θλιμμένη επίμονη σκέψη.

Σ' αρνιέμαι.

Ώσπου να πιστέψω στην ημέρα της ζωής.

Δεν αρκούν ελπίδες, αναμνήσεις,

η σκέψη θολώνει.

Πρέπει να παλέψω.

Το σώμα να σηκωθεί,

να χαρεί την απλή χαρά,

Ανάσταση να χαρεί,

την Αγάπη του ανθρώπου!