Ήταν και δεν ήταν

Η καρδούλα

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Έχω έναν φίλο που δεν τον λένε ούτε Άκη ούτε Μάκη. Δεν έχει όνομα, ούτε φωνή. Ωστόσο μου μιλά και μου διηγείται τις πιο ωραίες ιστορίες και μου μαθαίνει τα πιο χρήσιμα πράγματα. Είναι μαζί μου πάντα. Σε κάθε εποχή. Να σας πω ότι δεν του αρέσει να κάθεται στην καρέκλα αλλά ... σε ένα ράφι και περιμένει τη στιγμή που θα τον καλέσω για να περάσουμε ευχάριστα μαζί! Ασφαλώς κατάλαβες, αγαπημένο μου ημερολόγιο, ότι σου μιλώ για το ... βιβλίο, τον πιο σιωπηλό μα και τον πιο ομιλητικό φίλο μου!

Αν θέλεις να νιώσεις συναισθήματα, να γνωρίσεις αξίες δεν έχεις παρά να μπεις στον κόσμο των βιβλίων.

Αν θέλεις να νιώσεις ήρωας, αγόρασε ένα βιβλίο με δράση. 

Αν θέλεις να μάθεις για τα ζώα και για τα φυτά, με ένα βιβλίο θα εξερευνήσεις τον κόσμο της φύσης. 

Αν αναρωτιέσαι τι υπάρχει στο διάστημα, με  επιστημονικά βιβλία θα το ερευνήσεις.

Γίνε αστροναύτης , δύτης, ανθρακωρύχος, εξερευνητής και ζήσε φανταστικές περιπέτειες! 

Το βιβλίο είναι ανοιχτό παράθυρο στον κόσμο...

                              Μ' ένα βιβλίο...

    δυνατή φωνή αποκτώ

τ' άσχημα σταματώ

 τον κόσμο κατακτώ!

                       

 Παιδιά σας προτείνω:

Μια συλλογή από τρυφερά παραμυθοτράγουδα:

Μια καρδούλα μαθαίνει σε έμψυχα και άψυχα το λόγο της ύπαρξής τους.

Ένα ψεματάκι λέει τις πιο τρελές αλήθειες.

Μια φλογέρα ερωτεύεται τον αγέρα, 

μια σταγόνα νερού τον ήλιο και 

δύο σκονίτσες τσακώνονται 

για το ποια είναι η πιο ωραία.

Τέλος ένα κορίτσι περιπλανιέται 

αναζητώντας την πιο γλυκιά ευωδιά, 

για να ανακαλύψει πως αυτό που ευωδιάζει είναι η ίδια της η καρδούλα.

Η καρδούλα (Απόσπασμα)

Στράτος Β.

Ήταν και δεν ήταν μια φορά κι έναν καιρό μια καρδούλα τόσο μικρή, που χώραγε στη χούφτα μου, τόσο μεγάλη που σκέπαζε το άπειρο.

Ένα πρωί, λοιπόν, που ο ήλιος ήταν έξω από το παράθυρο αυτής της καρδούλας, εκείνη άνοιξε  τα ματάκια της, τίναξε τις μικρές γροθιές της στον αέρα, σηκώθηκε από τον ύπνο της  και ... «Μα και βέβαια » σκέφτηκε «μ' έναν τέτοιο ήλιο πρέπει να βγω μια μακρινή βόλτα». Φόρεσε τα γαλάζια της παπουτσάκια  του περιπάτου, τη μεγάλη της λουλουδάτη καπελαδούρα, κατέβηκε κουνιστή και λυγιστή τα σκαλοπάτια του σπιτιού της και χοπ... μες τη λιακάδα η καρδούλα καμαρωτή καμαρωτή. 

Λυδία Α.

  

«Τι όμορφος και καλός που είναι ο κόσμος» συλλογιζόταν όση ώρα προχωρούσε.

...Ώσπου έφτασε και στη θάλασσα.

Τίναξε τα ποδαράκια της και βούλιαξε μέσα σε δυο κύματα.

«Καρδούλα εδώ, καρδούλα εκεί, τι φταίω εγώ να 'μαι μονάχα κύμα; Θέλω κι εγώ καρδιά, για να ξέρω γιατί ζω».

«Να, πάρε, μα να το μάθεις γρήγορα» του είπε η καρδούλα.

«Κι εγώ ;»ρώτησε το ψαράκι.

«Και συ» είπε εκείνη.

Μιμίκα Λιακοπούλου, Εικαστικός

«Κι εγώ;» ρώτησε το βοτσαλάκι.

«Και συ».

Πάει. Κουράστηκε η καημένη η καρδούλα. Κάθισε σε μια άκρη να ξεκουραστεί. Είχε μείνει πολύ μικρή. Τότε πλησίασε το αεράκι. «Μη στεναχωριέσαι» της είπε. Κοίτα!

Να το βοτσαλάκι με την καρδούλα σου! Παίζει στα χέρια του μικρού παιδιού και είναι χαρούμενο που σε συνάντησε και έμαθε γιατί ζει.

Να το ψαράκι στην κατσαρόλα για τον φτωχό ψαρά!

Να το κύμα, μ' ένα καράβι πάνω του! Κουράστηκε από το βάρος του καραβιού, μα κοίτα πόσο η καρδιά που του έδωσες μεγάλωσε και πιάνει όλο το πέλαγο!»

«Μα τότε κι εγώ δε χάθηκα!» είπε η καρδούλα, χαρούμενη.

«Τότε κι εγώ έγινα το βοτσαλάκι, το ψαράκι, το κύμα» είπε, ευχαρίστησε το αεράκι και συνέχισε τον περίπατό της.

 

Λυδία Α.