Το καλοκαίρι είναι εδώ. Αν υπάρχει κάτι που πολλοί άνθρωποι έχουν κοινό για να θυμούνται από τα παιδικά τους χρόνια είναι μάλλον κι ένας κήπος. Έχω ακούσει που μιλάνε για τον κήπο με τα λουλούδια, για τον κήπο με τα λαχανικά, για τον κήπο με τους βασιλικούς, για τον κήπο με τις λεμονιές, για τον κήπο με τις πορτοκαλιές, για τον κήπο με τις ροδιές...για τον κήπο της γιαγιάς, για τον κήπο της μητέρας...Πώς να ξεχάσεις τον κήπο των παιδικών χρόνων, τον κήπο των φίλων, τον κήπο με την κούνια, τον κήπο με την αιώρα, τον κήπο με το σπιτάκι, τον κήπο πίσω από το σπίτι, τον κήπο με το πηγάδι...Είναι καλοκαίρι! Ένας κήπος πάντα έρχεται στο νου! Ένας κήπος φυτεμένος με αναμνήσεις, με συναισθήματα!
Οι μυθικοί κρεμαστοί κήποι της Βαβυλώνας, οι κήποι Μπαχάι, είναι πολύ ξακουστοί. Όμως ο δικός μας κήπος είναι η ζωή μας!
Ας το δούμε λίγο ποιητικά:
Τα πρώτα βήματα Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Ο Κήπος μου
Τον κήπο μου τον αγαπώ πολύ!
Εκεί χαμογελάει ο ήλιος το πρωί.
Εκεί περπάτησα μικρή
και γελούσαν όλοι στην αυλή!
Φθινοπώριασε!
Περπατώντας στον κήπο μου,
τα δέντρα κοιτάζω πως αλλάζουνε ζωή.
Νιώθουν την παρέα μου και την εποχή.
Ημέρα φθινοπωρινή!
Χειμώνας!
Ήμουν στον κήπο κι έβρεχε.
Φυσούσε μέσα στα κλαδιά
κι εκείνα τ' άκουγα από μακριά.
Σαν να λένε, ''είμαστε δυνατά''!
Ήρθε η άνοιξη!
Όλη η φύση χαίρεται,
κι ο κήπος μου γελάει!
Μου λέει πως μ' αγαπάει.
Της λεμονιά της λέω ''Καλημέρα!''
Θυμώνει αλλιώς, θα με κάνει πέρα.
Στέκομαι κάτω απ' την πορτοκαλιά
και μες στη σιγαλιά
την ακούω που μου λέει:
''Κυρά μου, κάτσε να ξεκουραστείς,
τον ίσκιο μου να γευτείς.''
Ανθίζουν τα τριαντάφυλλα
κι ανθίζει κι η καρδιά μου.
Τότε μπορώ να δω πως τα 'χω όλα μπροστά μου.
Kαλοκαίρι!
Θα 'ρθουν τα παιδιά.
Έτοιμη η κούνια!
Α! Πότε ψηλά, πότε χαμηλά
κοιτάζω τα παιδιά μέσα απ' την καρδιά.
Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια
που ήσαν ανέμελα σαν τα χελιδόνια.
Ρωτάω ένα πουλί: ''Ποια είναι η ζωή σου;''
Κι εκείνο μου απαντά:
''Να χτίζω τη φωλιά
στα δέντρα, πιο ψηλά.''
Κι ευθύς αμέσως κι εκείνο με ρωτά:
''Τι σ' έμαθε η ζωή σου;''
Και τότε ταπεινά του απαντώ:
''Τον Θεό να ευλογώ
που είμαι εδώ και ζω.''
Ο κήπος μου είναι η ζωή μου!
(Τσούλου Δήμητρα, 2020)
Οι κήποι-Βίνσεντ Βαν Γκογκ
Ο Κωστής Παλαμάς λέει:
Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα, οι μενεξέδες
κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς.
Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες
με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ' αυτούς.''
Ο Κ.Π.Καβάφης έγραψε:
Σπίτι με κήπον
Ήθελα να 'χω ένα σπίτι εξοχικό
μ' έναν πολύ μεγάλο κήπο- όχι τόσο
για τα λουλούδια, για τα δέντρα, και τες πρασινάδες
(βέβαια να βρίσκονται κι αυτά είν' ευμορφότατα)
αλλά για νάχω ζώα. Α νάχω ζώα!
Τουλάχιστον επτά γάτες-οι δυο κατάμαυρες,
και δυο σαν χιόνι κάτασπρες, για την αντίθεσι.
Έναν σπουδαίο παπαγάλο, να τον αγροικώ
να λέγει πράγματα μ' έμφασι και πεποίθησιν.
Από σκυλιά, πιστεύω τρία θα μ' έφθαναν.
Θάθελα και δυο άλογα (καλά είναι τ' αλογάκια).
Κ' εξ άπαντος τρία, τέσσαρα απ' τ' αξιόλογα
τα συμπαθητικά εκείνα ζώα, τα γαϊδούρια,
να κάθονται οκνά, να χαίροντ' η κεφαλές των.
(Άπαντα ποιητικά, ύψιλον/βιβλία)
Ο Γ.Σεφέρης έτσι είδε τον κήπο:
<<...εδώ είναι τα τρεχάμενα νερά εδώ είναι ο κήπος
εδώ βουίζουν οι μέλισσες μες στα κλωνάρια
και κουδουνίζουνε στ' αυτιά ενός βρέφους
και ο ήλιος να! και τα πουλιά του παραδείσου
ένας μεγάλος ήλιος πιο μεγάλος απ' το φως.>>
(ποιήματα, Ίκαρος)
Στη Βικιπαίδεια μπορείτε να διαβάσετε για τον κήπο.
Τον εαυτό του παιδί
Στίχοι: Παρασκευάς Καρασούλος
Μουσική: Μάριος Φραγκούλης
Εκτέλεση: Μάριος Φραγκούλης
...Όταν ήμουν παιδί είχα βρει έναν κήπο
για να κρύβομαι εκεί απ' τη ζωή όταν λείπω.
Όταν ήμουν παιδί είχα κρύψει έναν ήλιο
να 'χει ο δρόμος μου φως κι η σιωπή μου έναν φίλο....
Αυτές τις ημέρες ακούω πολύ συχνά ονόματα νησιών που φίλοι και γνωστοί σχεδιάζουν να επισκεφτούν για τις διακοπές τους. Είναι ευχάριστο να ακούς και κάτι θετικό μέσα σ' αυτή την αγωνία που υπάρχει με την πανδημία. Η Ικαρία είναι ένας από τους προορισμούς που πάντα έχει ενδιαφέρον. Ωστόσο εμένα μου ήρθε στο μυαλό ο μύθος "Δαίδαλος και Ίκαρος" ή ''Μίνωας και Δαίδαλος''. Στην Τρίτη τάξη του δημοτικού τα παιδιά μαθαίνουν αυτό το μύθο. Αν και στα παιδιά, από το νηπιαγωγείο ακόμη, τους αρέσει να ακούν μύθους, όπως τα ωραία παραμύθια της γιαγιάς από τα παλιά.
Έτσι λοιπόν ας μεταμορφωθώ σαν εκείνη την καλή γιαγιά από τα παλιά κι ας θυμηθούμε αυτό το μύθο!
Δαίδαλος και Ίκαρος
Τον παλιό καιρό που λέτε, παιδιά, βασιλιάς της Κρήτης ήταν ο Μίνωας, ο οποίος είχε πολύ στρατό και εξουσίαζε πολλά μέρη. Αφού μάζεψε πολλά πλούτη, αποφάσισε να κτίσει μεγάλα ανάκτορα στην πρωτεύουσά του, την Κνωσσό. Είχε ανάγκη όμως από έναν καλό τεχνίτη. Έστειλε λοιπόν, πλοίο στην Αθήνα και προσκάλεσε κοντά του τον καλύτερο τεχνίτη του καιρού εκείνου, τον περίφημο Δαίδαλο. Ο Δαίδαλος δέχτηκε την πρόσκληση του βασιλιά και πήγε στην Κρήτη. Πήρε μαζί του και τον μονάκριβο γιο του, τον Ίκαρο.
Ο Μίνωας υποδέχτηκε με τιμές τον Δαίδαλο και του είπε:
-Είσαι ελεύθερος να μεταχειριστείς όσους εργάτες θέλεις και να ξοδέψεις όσα χρήματα χρειάζεσαι. Αρκεί τα ανάκτορά μου να γίνουν τα ωραιότερα και τα πλουσιότερα, που υπάρχουν στον κόσμο όλο.
Ο Δαίδαλος άρχισε αμέσως την εργασία με ζήλο και επιμονή. Σε λίγο καιρό τα ανάκτορα υψώθηκαν ωραιότατα, με υψηλούς στύλους, με διαδρόμους, με μεγάλες αυλές, με δικαστήρια, με φυλακές, με ναούς...Τα ανάκτορα έγιναν ως μία οχυρωμένη πόλη.
Εκεί κοντά κατασκεύασε ο Δαίδαλος και τον Λαβύρινθο. Ο Λαβύρινθος ήταν βαθύ και σκοτεινό σπήλαιο, με δρόμους τόσο φιδωτούς, ώστε όποιος έμπαινε εκεί μέσα, ήταν αδύνατο να βγει χωρίς οδηγό. Μέσα στον Λαβύρινθο έκλεισε ο Μίνωας τον Μινώταυρο, τρομερό τέρας, το οποίο τρεφόταν με το κρέας ανθρώπων οι οποίοι ήταν καταδικασμένοι σε θάνατο.
Ο Δαίδαλος αφού τελείωσε τα ανάκτορα και τον Λαβύρινθο και στόλισε την πρωτεύουσα με φρούρια, αγάλματα και κρήνες, θέλησε να επιστρέψει στην Αθήνα. Είχε βαρεθεί τον ξένο τόπο και ο μεγάλος του πόθος ήταν να επιστρέψει στην αγαπημένη του πατρίδα.
Ο Μίνωας όμως δεν του έδινε την άδεια να φύγει, διότι φοβόταν μήπως κτίσει και για τους εχθρούς του όμοια φρούρια. Και μάλιστα διέταξε να φυλάνε καλά τα λιμάνια του νησιού, για να μη φύγει κρυφά ο Δαίδαλος. Νύχτα και μέρα σκεπτόταν ο Δαίδαλος με ποιο τρόπο θα μπορούσε να καταφέρει να φύγει. Αφού η θάλασσα ήταν κλειστεί, σκέφτηκε να φύγει από τον αέρα. Αποφάσισε τότε να κατασκευάσει φτερά και να πετάξει!
Κλείστηκε λοιπόν στην κατοικία του και με τη βοήθεια του γιου του κατασκεύασε κρυφά φτερά, τα οποία κόλλησε με κερί και θα τα στερέωναν επάνω στους ώμους τους. Κατασκεύασε και για τον γιο του άλλο ένα ζευγάρι. Και μία μέρα, πολύ πρωί ανέβηκαν στο υψηλότερο μέρος του γειτονικού λόφου και ετοιμάσθηκαν να πετάξουν. Ο Δαίδαλος υπενθύμισε στον γιο του τις συμβουλές, τις οποίες του είχε δώσει προηγουμένως:
-Παιδί μου, με την βοήθεια του θεού και με την θέληση και επιμονή μας κατασκευάσαμε τα θαυμαστά αυτά φτερά. Πρέπει όμως να είμαστε φρόνιμοι στο ταξίδι μας. Πρόσεχε, παιδί μου. Μήτε πολύ ψηλά να πετάς, μήτε πολύ χαμηλά. Μη βιάζεσαι και πάντοτε ν' ακολουθείς εμένα.
Ο Ίκαρος και πάλι υποσχέθηκε στον πατέρα του, ότι θα φυλάξει τις συμβουλές. Άνοιξαν τότε τις πτερούγες τους, πήραν φόρα και ρίχτηκαν προς τα εμπρός με δύναμη. Τι χαρά! Είχαν σωθεί από την φυλακή και σε λίγο διάστημα θα ήταν στην αγαπητή τους πατρίδα.
Ο Ίκαρος όμως, ύστερα από μερικές ώρες, είχε λησμονήσει την υπόσχεσή του. Ανέβαινε ψηλά και πέταγε πολύ γρήγορα. Ο ήλιος άρχισε να λιώνει το κερί, τα φτερά το ένα μετά το άλλο ξεκολλούσαν και μετά από λίγο ο Ίκαρος άρχισε να πέφτει βαρύς στη θάλασσα. Ο δυστυχής Δαίδαλος δεν πρόφτασε να βοηθήσει τον απερίσκεπτο γιο του. Κατέβηκε τότε στην παραλία, όπου είδε το σώμα του. Το έθαψε εκεί με δάκρυα και θρήνους και αφού, έκλαψε μέρες, εξακολούθησε το ταξίδι του πικραμένος.
Όταν έφτασε στην Αθήνα, γονάτισε, φίλησε το χώμα της πατρίδας και δόξασε τον θεό για την σωτηρία του. Αλλά ήταν απαρηγόρητος για την απώλεια του γιου του.
Το νησί, όπου ενταφιάστηκε το σώμα του Ίκαρου, ονομάστηκε από τότε Ικαρία. Και η θάλασσα εκείνη, όπου πνίγηκε, ονομάστηκε Ικάριο πέλαγος.
👄Μπορείτε να διαβάσετε κι άλλες πληροφορίες στηνΒικιπαίδεια.
ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΠΑΙΔΙΑ
Ο μύθος μπορεί να αποτελέσει αφόρμηση για μια φιλοσοφική συζήτηση. Άλλωστε η φιλοσοφία για παιδιά κατά τον Lipman συμβάλλει στην ολόπλευρη ανάπτυξη των παιδιών κυρίως όσον αφορά τον τρόπο σκέψης και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.
Έτσι λοιπόν ο μύθος θα δώσει το έναυσμα για να μιλήσουμε με τα παιδιά για όλα τα θέματα που τα ίδια θα ανακαλύψουν μέσα από την διερεύνησή του.
Με την καθοδήγησή μας και ανοίγοντας έναν διάλογο με ερωτήσεις και απαντήσεις θα κατανοήσουν το μύθο και θα οδηγηθούν σε μεγαλύτερο συλλογισμό και αναστοχασμό.
Ο μύθος έχει διδακτικό χαρακτήρα
και διάφορες ερμηνείες.
Η απερισκεψία και η επιπολαιότητα μπορεί να έχουν καταστροφικές συνέπειες.
Από υπερβολική αυτοπεποίθηση και αυταρέσκεια και ξεπερνώντας το μέτρο ο Ίκαρος έφερε το τέλος του. Ο ενθουσιασμός του και η υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων του, τον οδήγησαν στο να χάσει το μέτρο. ''Ούτε πολύ ψηλά, ούτε πολύ χαμηλά''.
Η ανυπακοή, ως ένα χαρακτηριστικό των νέων, τον οδήγησε ψηλά αλλά έχασε την αυτοκυριαρχία.
Ή μήπως, κατά τον Οβίδιο, η πτήση αυτή του Δαίδαλου και του Ίκαρου είναι το πέρασμα από μια κατάσταση υποταγής σε μια κατάσταση ελευθερίας που ένα δημιουργικό μυαλό οδήγησε σ' αυτή την μεταμόρφωση;
Την πτώση ο Οβίδιος την βλέπει ως το αποτέλεσμα της παράτολμης νεότητας και της λαχτάρας του Ίκαρου να ανέβει στα ύψη.
Ο Δαίδαλος είναι η επιδεξιότητα και η γνώση.
Αλλά αυτά χωρίς την ενέργεια, χωρίς την ώθηση που προκαλεί τον καλλιτέχνη να δημιουργήσει είναι άχρηστα εργαλεία. Αν ο Δαίδαλος είναι ο δημιουργός, τότε ο Ίκαρος είναι η σπίθα, η δύναμη που οδηγεί την δημιουργία.
Το όνομα Δαίδαλος προέρχεται από το αρχαίο ελληνικό ρήμα δαιδάλω = εργάζομαι με τέχνη, με δεξιότητα.
Ίκαρος- Στάθης Αλεξόπουλος (2008),Θέση: Σχολή Ικάρων
👉Με τις παρακάτω ενδεικτικές ερωτήσεις μπορεί να ξεκινήσει η συζήτηση:
1.Ποιοι είναι οι ήρωες; Τι έκαναν;
2.Ποια είναι η σχέση τους;
3.Πώς βρέθηκαν στην Κρήτη;
4.Τι έργα έφτιαξε ο Δαίδαλος;
5.Γιατί ο Μίνωας τον κράτησε φυλακισμένο;
6.Τι επινόησε ο Δαίδαλος για να κερδίσει την ελευθερία του;
7.Τι συμβούλευσε τον γιο του;
8.Τι σημαίνει: ''Μήτε πολύ ψηλά να πετάς, μήτε πολύ χαμηλά;
9.Γιατί έπεσε ο Ίκαρος;
10.Τι έκανε ο πατέρας;
Κι άλλες ερωτήσεις που μπορεί να προκύψουν από τη διαλεκτική συζήτηση.
👉Είναι σημαντικό να ρωτήσουμε τα παιδιά και για τα συναισθήματα των προσώπων.
✅Πώς ένιωθε ο Δαίδαλος στη φυλακή;
✅Πώς ένιωσε όταν κατάφερε να φτιάξει τα φτερά;
✅Ποια είναι τα συναισθήματα του Ίκαρου όταν πετάει;
✅Πώς νιώθει ο Ίκαρος κατά την πτώση του;
✅Πώς ένιωσε ο Δαίδαλος όταν έμεινε μόνος;
Ίκαρος-Άγιος Κήρυκος Ικαρίας
Επιπρόσθετες προτεινόμενες δραστηριότητες:
☺Nα ζωγραφίσουν σκηνές του μύθου.
☺Να κατασκευάσουν φτερά.
☺Να δραματοποιήσουν τον μύθο.
☺Να φτιάξουν κόμικς, φωτοϊστορίες.
☺Να τον αφηγηθούν σιγά σιγά σε κύκλο και μπαίνοντας ένα ένα μέσα να προσθέτει κάθε φορά στην αφήγηση καινούρια στοιχεία μέχρι να τελειώσει.
☺Να περιηγηθούν στον χάρτη και να διαγράψουν το ταξίδι των προσώπων και τα μέρη που πήγαν.
☺Να δουν οπτικό υλικό.(π.χ. Ανρί Ματίς- Η πτώση του Ίκαρου)
☺Να παρακολουθήσουν σε βίντεο το μύθο ή να δουν βίντεο με την Κνωσσό, το παλάτι, το Λαβύρινθο.
☺Να ασχοληθούν με το έργο του Henri Matisse,Η πτώση του Ίκαρου όπως και με γλυπτά που αναπαριστούν το ίδιο. Να κάνουν συγκρίσεις.(Nα κάνουν δηλαδή ένα ολόκληρο project.)
Τα μαγικά φωτάκια εκείνων των παιδικών χρόνων, το αδύναμο φως των πυγολαμπίδων, δεν ξεχνιούνται. Μόλις τελείωνε το σχολείο κάθε Ιούνιο βγαίναμε κατά το λυκόφως, ως κυνηγοί του φωτός. Το όπλο μας δεν ήταν η απόχη, πού να τη βρούμε άλλωστε, αλλά ένα κλαδί σπαρτιάς (σπάρτο).
Δεν βγαίναμε να πολεμήσουμε τις πυγολαμπίδες αλλά να παλέψουμε το σκοτάδι. Να ''πιάσουμε το φως'' μέσα στο κλαδί χωρίς να το αλλοιώσουμε. Αυτά τα μικροσκοπικά φώτα ήταν ένα εξαιρετικό θέαμα μπροστά στα έκπληκτα παιδικά μάτια. Μιλούσαμε ψιθυριστά για να μην τις τρομάξουμε και χαθούν.
Πόσοι άραγε έτυχε να τις συναντήσουν στη ζωή τους; Κάποτε τις βλέπαμε να φωτίζουν τους κήπους και παρακολουθούσαμε τον υπέροχο νυχτερινό χορό τους κάτω από τα αστέρια. Οι βραδιές του Ιουνίου και του Ιουλίου γέμιζαν μαγεία. Μια από τις πιο όμορφες εικόνες που μπορούσες να συναντήσεις το καλοκαίρι!
👄Λίγα λόγια γι' αυτό το χαρακτηριστικό έντομο.
Η πυγολαμπίδα
Η πυγολαμπίδα ή κωλοφωτιά είναι ένα κολεόπτερο που μπορεί να παράγει φως με φυσικό τρόπο. Αυτό το φως εκπέμπει το τέλος του σώματός της δηλαδή η ουρά της.
📌Αναπαραγωγή
Κάθε ένα θηλυκό έχει μια έντονη ζωή μερικών εβδομάδων από τότε που θα ζευγαρώσει έως τη στιγμή που θα πεθάνει.
📌Τι κάνουν;
Αφού γεννήσουν τα αυγά μετά από μερικές εβδομάδες εκκολάπτονται και περιμένουν ως προνύμφες για ένα με δυο καλοκαίρια. Ως προνύμφες τρυπώνουν στο χώμα ή σε φλοιούς δένδρων περιμένοντας την Άνοιξη για να εμφανιστούν.
📌Πώς τρέφονται;
Τρέφονται με μικρά σαλιγκάρια, αφού πρώτα τα παραλύσουν, και στη συνέχεια τα πιπιλίσουν αφήνοντάς τα στο τέλος άδεια.
📌Γιατί φωσφορίζουν οι πυγολαμπίδες;
Οι επιστήμονες κατάφεραν να δώσουν μετά από χρόνια μια εξήγηση γι' αυτό το φαινόμενο. Οι πυγολαμπίδες περιέχουν μια χημική ουσία στην κοιλιά τους, που ονομάζεται ''λουσιφερίνη'' και όταν αυτή ενωθεί με το οξυγόνο και με ένα ένζυμο που ονομάζεται ''λουσιφεράση'' η επακόλουθη χημική αντίδραση κάνει την κοιλιά της φωτεινή. Το χρώμα μπορεί να είναι κίτρινο, πράσινο ή αχνό κόκκινο.
📌Οι πυγολαμπίδες λάμπουν για διάφορους λόγους
Η βιοφωταύγεια αρχίζει από το στάδιο του αυγού και υπάρχει σε ολόκληρο τον κύκλο ζωής.
Τα αρσενικά λάμπουν για να εκδηλώσουν το ενδιαφέρον τους προς τα θηλυκά και τα θηλυκά με τη σειρά τους θα τους απαντήσουν. Κάθε είδος αναβοσβήνει με συγκεκριμένο μοτίβο.
Χρησιμοποιούν το φως για να ενημερώσουν τα αρπακτικά, ότι δεν είναι νόστιμα.
📌Σώστε τις πυγολαμπίδες
Οι πυγολαμπίδες κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.
Τα αίτια είναι:
τα φυτοφάρμακα που χρησιμοποιούνται στη φύση και το τεχνητό φως (φωτορύπανση)
Το φως επηρεάζει τον τρόπο ζωής τους, τις διαδικασίες ζευγαρώματος και αναπαραγωγής.
👉Η πυγολαμπίδα σαν πηγή έμπνευσης!
Η πυγολαμπίδα είναι
το φως μέσα στο σκοτάδι,
σαν την ελπίδα για τις δυσκολίες,
το φως στις δύσκολες στιγμές μας.
Όπως εύστοχα λέει ο ποιητής Κωστής Παλαμάς:
''Στη νυχτιά μας μια πυγολαμπίδα,
των αρχαίων η μνήμη, ψευτοφέγγει
κι είναι μια νυχτιά που δεν τη διώχνεις,
του παντοτινού μας ήλιου αχτίδα!''
🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻🌻
Ο ποιητής μας Γιάννης Ρίτσος έγραψε το παρακάτω σπουδαίο ποίημα για παιδιά το 1937
''Μια πυγολαμπίδα φωτίζει τη νύχτα''
Κάτου από τις λεύκες μένει σιωπηλή και δεν κοιτάζει τα παιδιά που παίζουν.
Λεπτό φλουρί από φως πρασινωπό γλιστράει στο πρόσωπό της κι ακόμη δεν μπορεί να μας χαμογελάσει.
Όμως τα βράδια ένας γρύλος τραγουδάει ανάμεσα στα σκονισμένα μου βιβλία, και μια πυγολαμπίδα ανάβει το φανάρι της πάνου από τα χαρτιά μου, να γράφω αγρούς με γαλανά λουλούδια και καλαμιές όπου περνούν κοπάδια τρυγονιών.
Θυμάμαι τη βρυσούλα του χωριού γιομάτη πολυτρίχια, όταν δοκίμαζα στις μικρές τρύπες του καλαμιού να σφυρίξω το πρώτο σιγαλό τραγούδι της μεγάλης καλοκαιριάτικης νύχτας. Κι απόψε μια πυγολαμπίδα φωτίζει τ' ανοιχτό βιβλίο ενός κρίνου κ' ένας γρύλος διαβάζει το ποιηματάκι του μικρού Χριστού που αποκοιμήθηκε στο πράσινο χορτάρι.
Κ' εγώ θα πω το τραγούδι της πυγολαμπίδας...''
👉Μια ωραία πρόταση για ανάγνωση, παιδιά, είναι το παρακάτω βιβλίο.
Ο συγγραφέας περιγράφει ένα ταξίδι αναζήτησης μιας πυγολαμπίδας πολύ μόνης. Η πυγολαμπίδα ταξιδεύει μες τη νύχτα αναζητώντας άλλες πυγολαμπίδες.
Βλέπει διάφορα φωτεινά σημεία μες τη νύχτα, το φως ενός λαμπτήρα, ενός κεριού, ενός φαναριού, τα μάτια μιας κουκουβάγιας που καθρέφτιζαν το φως. Ακόμη και βεγγαλικά που λαμπύριζαν και άστραφταν στη νύχτα.
Όμως δεν είναι αυτό που ψάχνει, οι φίλοι που ψάχνει. Στο τέλος μία οπτική έκπληξη περιμένει τους αναγνώστες.
👉Να κι ένα άλλο βιβλίο:
Σ' ένα μικρό χωριό μέσα στο δάσος, ζει ειρηνικά η φυλή των πυγολαμπίδων. Το δάσος φωτίζεται μόλις ο ήλιος δύει και σκοτεινιάζει, από το φως της ουρά τους. Αγόρια και κορίτσια έχουν διαφορετικό χρώμα. Σε λίγο γεννιέται ένα κορίτσι, η Φέλγκα, που το φως στην ουρίτσα της, είναι ίδιο με αυτό των αγοριών. Οι γονείς νιώθουν περίεργα, ντρέπονται και την ντύνουν σαν αγόρι. Εκείνη όμως μεγαλώνοντας προτιμά τα παιχνίδια των κοριτσιών. Όταν οι κάτοικοι μαθαίνουν την αλήθεια αρχίζουν να την κοροϊδεύουν και να την αποφεύγουν. Και τότε αρχίζουν τα πραγματικά προβλήματα για τη Φέλγκα.
👉Το φίδι και η πυγολαμπίδα
ή
Ο ζηλόφθονος
Μια ιστορία που δείχνει ότι ενώ κάποιες φορές κάνουμε αξιοθαύμαστες πράξεις, εισπράττουμε την αρνητική κριτική από τον κοινωνικό περίγυρο. Η λύση δεν είναι ο φόβος και το αδιάκοπο τρέξιμο προς απομάκρυνση αλλά νακατανοήσουμε ότιείμαστε μοναδικοί καιανεπανάληπτοι. Αυτό προϋποθέτει ότι δε θα μπαίνουμε σε καμιά διαδικασία σύγκρισης.
Σύμφωνα με την ιστορία μας:
''Λάμπουμε με τον τρόπο που έχουμε φτιαχτεί να λάμπουμε.''
''Πάντα υπήρχαμε και πάντα θα υπάρχουμε''.
''Πάντα θα προσπαθούν να σβήσουν τη δική μας λάμψη γιατί δεν γνωρίζουν τον τρόπο ν' αναδείξουν τη δική τους''.
Αγαπημένο μου ημερολόγιο
