Είναι Τετάρτη 17 Ιουλίου με θερμοκρασίες πολύ υψηλές. Διαβάζω για τον καύσωνα και σημειώνω διάφορες φράσεις όπως «η επέλαση του καύσωνα έχει βάλει τη χώρα στο φούρνο», «επιμένει ο καύσωνας», «στη δίνη του καύσωνα η Ελλάδα», «ο υδράργυρος θα χτυπήσει 43άρια» και άλλες πολλές.
Ονειρεύομαι μια κούνια να αιωρείται κάτω από μια βελανιδιά να με παίρνει το αεράκι κι εκεί στο ψήλωμα να βλέπω τον κόσμο γύρω μου αλλιώτικο. Αλλά αυτό δεν είναι για τώρα.
Η κούνια (αιώρα-από το ρήμα αιωρούμαι=κρέμομαι και κινούμαι στον αέρα) ήταν το πιο όμορφο πράγμα που κάναμε όταν ήμασταν μικροί.
Όταν έκλειναν τα σχολεία 15 Ιουνίου, παρακαλούσαμε στην κυριολεξία τους γονείς μας να μας φτιάξουν μια κούνια.
Αυτό γινόταν στα πολύ μικρά χρόνια, δηλαδή 5-6 χρονών, γιατί μετά που μαθαίναμε, παίρναμε μόνοι μας την επονομαζόμενη «τριχιά» (χοντρό σχοινί) και τρέχαμε σ' ένα δέντρο κοντά στο σπίτι μας. Την κρεμούσαμε σ' ένα γερό κλαδί μιας αμυγδαλιάς, μιας καρυδιάς, βελανιδιάς ή πλάτανου. Ζητούσαμε βέβαια και τη βοήθεια από τα μεγαλύτερα αδέρφια μας για να δέσουν σφιχτά τον κόμπο μεταξύ των δυο άκρων στο κάτω μέρος. Βάζαμε έπειτα εκεί γύρω γύρω από το σκοινί μια «κουρελού» σχηματίζοντας ένα είδος πρόχειρου καθίσματος για να μην πονάνε οι μηροί και τότε άρχιζε η διασκέδαση.
Το παιδί που αιωρείται κρατά με τα χέρια του τα δύο κάθετα σχοινιά και με ωθήσεις των ποδιών και του σώματός του καταφέρνει να το κάνει να διαγράψει ημικυκλική τροχιά.
Αν το παιχνίδι παίζεται από δυο ή τρία παιδιά, το ένα αιωρείται καθισμένο στην κούνια, ενώ τα άλλα του δίνουν τις ωθήσεις δηλαδή το σπρώχνουν από την πίσω πλευρά. Το σπρώξιμο πρέπει να ελέγχεται ώστε η ταχύτητα και το μέγεθος της τροχιάς που διαγράφει η αιώρα να είναι τόση που να μην υπάρχει κίνδυνος μετατροπής της κούνιας και συμβεί ατύχημα.
Λίγα λεπτά ο καθένας. Μοιραζόμασταν τη χαρά!Την ελευθερία στα ψηλώματα! Σαν τα πουλιά.
Πλησίαζες τον ουρανό και γινόταν τόσο μεγάλος που τα συναισθήματα της χαράς και του φόβου εναλλάσσονταν διαρκώς.
Πιο ψηλά! Κούνα πιο ψηλά! Κι άλλο...ψηλότερα!
Τι απίστευτες μαγικές στιγμές ήταν!
Αν το έδαφος είχε κατηφοριά, τότε να δεις ελευθερία!
Αληθινή ευτυχία! Να σου κόβετε η ανάσα!
Mια κούνια σε ένα δέντρο λοιπόν είναι το σημείο για να συναντήσεις άλλα παιδιά, να κάνεις νέους φίλους, αλλά και για να μείνεις μόνος με τις σκέψεις σου. Είναι ένα μέρος γεμάτο χαρά και γέλια, αλλά κι ένα μέρος όπου συμβαίνουν αλλαγές. Καθώς περνούν τα χρόνια, τα παιδιά μεγαλώνουν στην κούνια, με τις ανησυχίες τους και τα όνειρά τους.
Ένα βιβλίο για μικρούς και μεγάλους που υμνεί το αντικείμενο που θυμίζει την πορεία της ζωής και έχει ταυτιστεί όσο κανένα με την παιδική ηλικία είναι το παρακάτω.
Η κούνια είναι ένα ανοιξιάτικο παιχνίδι των παιδιών και των νέων, το οποίο έχει τις καταβολές του στην εποχή των μύθων.
Συγκεκριμένα το έθιμο της «κούνιας» έχει τις ρίζες του στην αρχαία Ελλάδα και πιο συγκεκριμένα πρόκειται για την «αιώρα» των κοριτσιών κατά τα αθηναϊκά Ανθεστήρια την περίοδο της Άνοιξης προς τιμήν του θεού Διονύσου. Η αίσθησηελευθερίας που δίνει η κίνηση της κούνιας προς τον ουρανό, πίστευαν πως έφερνε καλή τύχη.
Οι αρχαίες «αιώρες» (κούνιες), που απεικονίζονται σε διάφορα αγγεία μας αποκαλύπτουν πως η αιώρα της εποχής εκείνης δεν διέφερε καθόλου από τις κούνιες που δένουν, σήμερα τα παιδιά στα κλαδιά των δέντρων.
Ένα παιδί στην αιώρα
Στην παρακάτω ιστοσελίδα μπορείς να διαβάσεις κι άλλες πληροφορίες.
Ο μύθος της «αιώρας» αναφέρει πως ζούσε, σε ένα δήμο της Αττικής ο Ικάριος, ο οποίος φιλοξένησε κάποιο βράδυ στο σπίτι του, τον Θεό Διόνυσο. Ο Θεός ευχαριστήθηκε τόσο από τη φιλοξενία, που δίδαξε στον Ικάριο την καλλιέργεια του αμπελιού και την παραγωγή του κρασιού.
Ο Ικάριος κέρασε κάποιους περαστικούς από το υπέροχο κρασί του. Τους το έδωσε όμως σκέτο χωρίς να το νερώσει, και εκείνοι μέθυσαν τόσο πολύ, που νόμιζαν ότι ο Ικάριος ήθελε να τους δηλητηριάσει, του επιτέθηκαν και τον σκότωσαν. Έπειτα έκρυψαν το πτώμα του. Η κόρη του Ικάριου, Εριγόνη σαν είδε πως ο πατέρας της είχε εξαφανιστεί, άρχισε να περιπλανιέται εδώ και εκεί και να τον αναζητά. Για πολύ καιρό δεν έβρισκε πουθενά τα ίχνη του. Τότε, πήρε μαζί της τον πιστό σκύλο της «Μοίρα» και με τη βοήθεια του, ανακάλυψε το πτώμα του πατέρα της. Μέσα στην απελπισία και τον πόνο κρεμάστηκε από το κλαδί ενός δέντρου, ενώ καταράστηκε τις νεαρές κόρες της Αθήνας να έχουν και αυτές την ίδια με εκείνη τύχη.
Η κατάρα της φαίνεται πως έπιασε γιατί τότε πολλά νεαρά κορίτσια της Αθήνας κρεμάστηκαν, χωρίς λόγο, από δέντρα, ενώ οι Αθηναίοι έσπευσαν στο Μαντείο των Δελφών και πήραν χρησμό. Ο χρησμός έλεγε πως οι Αθηναίοι έπρεπε να θεσπίσουν γιορτή προς τιμή του θεού Διονύσου και έτσι έγινε. Η γιορτή της αιώρας ήταν μία ανοιξιάτικη γιορτή, όπου οι νεαρές Αθηναίες κουνιόντουσαν στις αιώρες που ήταν κρεμασμένες από τα κλαδιά των δένδρων και τραγουδούσαν το τραγούδι «αλήτις». Η ονομασία του τραγουδιού προέρχεται από τη λέξη « αλήτις » που σημαίνει η περιπλανώμενη, εξαιτίας της Ηριγόνης που περιπλανιόνταν για να βρει τον πατέρα της. Το τραγούδι είναι λυπητερό κι εξιστορούσε τα βάσανα της κατά τη διάρκεια αυτών των περιπλανήσεων.
Διάφοροι αναλυτές του μύθου αυτού υποστηρίζουν ότι το κρέμασμα της Εριγόνης από το δέντρο, καθώς και η συμβολική αναπαράστασή του, δηλαδή οι αιώρες των κοριτσιών της Αθήνας, συμβολίζουν τα νέα σταφύλια που κρέμονται από τα κλήματα, καθώς αιωρούνται με το φύσημα του αέρα. Ακόμη το δέντρο αποτελούσε για τους αρχαίους το σύμβολο της ευφορίας, της γονιμότητας και της ζωής. Με την «αιώρα» πετύχαιναν το καθαρμό μέσω του αέρα.
Από το έθιμο της αιώρας φτάνουμε στο ανοιξιάτικο έθιμο της κούνιας που κυρίως το συναντούμε σε νησιωτικές αλλά και σε πολλές ηπειρωτικές περιοχές της Ελλάδας.
Ο Γ.Α. Μέγας αναφέρει πως οι κούνιες «γίνονται για το καλό, για υγεία, δηλαδή και ευτυχία». Οι περιγραφές του εθίμου παραπέμπουν στο έθιμο της «αιώρας».
Λαογραφία
Κάθε χρόνο την Κυριακή του Πάσχα σε πολλά μέρη της Ελλάδας στην Ήπειρο,στη Μακεδονία, στη Θράκη και σε πολλά άλλα μέρη της ηπειρωτικής Ελλάδας κι όχι μόνο στα νησιά, τελούνταν το έθιμο της αιώρας.
Σήμερα κυρίως στα νησιά των Κυκλάδων και του Β. Αιγαίου γίνεται η αναβίωσή του.
Στις Κυκλάδες οι νέοι, ανήμερα του Πάσχα αναλάμβαναν να δέσουν τις κούνιες στις διάφορες γειτονιές. Χρησιμοποιούσαν γερά σχοινιά, τα κουνόσχοινα, και έβαζαν αχυρένια μαξιλάρια.
Το απόγευμα μαζεύονταν τα κορίτσια που κάθονταν ένα ένα με τη σειρά, ενώ ο κουνιστής αναλάμβανε το κούνημα.
Το κορίτσι άρχιζε το τραγούδι:
«Για κούνησέ με πιο ψηλά
να δω τον Άι- Γιάννη
να δω και την αγάπη μου
πού είναι και τι κάνει.
Ποιος είναι αυτός που με κουνεί
να του χρωστώ τη χάρη
να πλέξω το στεφάνι του
με το μαργαριτάρι.
Όταν το κορίτσι τελείωνε το τραγούδι του ανταπαντούσε ο κουνιστής:
«Ευχαριστώ τη γλώσσα σου
την αηδονολαλούσα
όπου την είχαν τα πουλιά
λαλιά και κελαηδούσαν».
Τα κορίτσια, για να ευχαριστήσουν τον κουνιστή, του πρόσφεραν λαμπριάτικα κουλούρια κι εκείνος, πολλά απ' αυτά, τα κρέμαγε στην κούνια.
Ακόμη, την Πρωτομαγιά στόλιζαν την κούνια με μαγιοκούλουρα και μάηδες.
Στη Λέσβο, οι κούνιες φτιάχνονταν τη Λαμπροδευτέρα. Εκεί, τα κορίτσια τραγουδούσαν παινέματα για την κοπέλα που κουνιόταν:
«Όμορφη που 'σαι μάτια μου,
σαν το ροδομαντίλι
σαν τα πουλιά που κελαηδούν,
το Μάη και τον Απρίλη.
Κούνια μου πλεχτή καφασωτή
τριγύρω με λουλούδια,
πλεγμένη με γαρύφαλλα
και μέσα αγγελούδια».
Στη Χίο, το έθιμο της κούνιας ξεκινούσε την Πρωτομαγιά. Οι κούνιες ήταν δύο ειδών: αυτή που φτιαχνόταν από ένα σχοινί και λεγόταν «κρεμαστή» και η «μελόκουνα» όπου έδεναν δυο γερά σχοινιά σε δύο δέντρα κι έβαζαν μια κουρελού, διπλώνοντάς την έτσι στα σχοινιά, ώστε να καθίσουν δυο κορίτσια. Άλλη πάλι κατασκευή κούνιας ήταν εκείνη, όπου, αντί για την κουρελού, στερέωναν μια σανίδα( συνήθως από παλιά πόρτα) στην οποία μπορούσαν να καθίσουν δύο κορίτσια.
👉Ας δούμε και άλλα πράγματα για την κούνια
Οι φράσεις που χρησιμοποιούνται με την κούνια είναι:
«Κούνια που σε κούναγε», ειρωνικά όταν αμφισβητούμε τον συνομιλητή μας.
«Άσχημο παιδί στην κούνια, όμορφο στη ρούγα», για άσχημο μωρό, που ομορφαίνει μεγαλώνοντας
«από κούνια», από μικρή ηλικία
«Κάνει κούνια μπέλα»
«στις κούνιες», στην παιδική χαρά
Τα τραγούδια της κούνιαςήταν συνήθως αργόσυρτα δίστιχα.
Όπως: «Κούνια μπέλα, έπεσε η κοπέλα, χτύπησε το γόνατό της μέσα στη Βαρέλα». «Κούνια μπέλα έπεσε η κοπέλα, χτύπησε το γόνατό της και φωνάζει η νόνα της.(νόνα είναι η γιαγιά)». «Κούνια μπέλα έπεσε η κοπέλα και έσπασε τα πιάτα, λουκούμια ζαχαράτα».
Μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση είναι η παρακάτω με βιωματικά στοιχεία και αφηγήσεις.
Μια μέρα πήγαμε με τα παιδιά μια γατοδιαδρομή δηλαδή μια βόλτα που αφορά τις γάτες, όπως έγραψε και η Αθηνά μου στο άρθρο της στην εφημερίδα της τάξης μας.
Η γατοδιαδρομή δεν ήταν τυχαία. Ο Γιώργος Κ. μας μιλούσε για τις γάτες που έβλεπε στις βόλτες του με τους γονείς του. Επίσης όταν πηγαίναμε μια εκδρομή και συναντούσαμε γατούλες όλα τα παιδιά μιλούσαν γι' αυτές. Στις αρχές φθινοπώρου είχα πάρει κι εγώ μέρος σε μια γατοδιαδρομή με την ομάδα του «Σκασιαρχείου», στα Εξάρχεια.
Εκεί είχαμε οδηγό μας τον διπλανό μαύρο γάτο.
Περπατήσαμε στους δρόμους, πήραμε συνεντεύξεις από ανθρώπους της γειτονιάς για τις γάτες και τη συνύπαρξή τους. Μιλήσαμε για λογοτεχνικά βιβλία για γάτες όπως «Η τελευταία μαύρη γάτα», «Αχ, γιατί να είμαι γάτα», «Η χώρα χωρίς γάτες», «Η κυρία Κλοκλό»,«Γατοκουβέντες» και άλλα πολλά.
Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το σπίτι της τραγουδοποιού «Αρλέτας», που αγαπούσε τις γάτες, και τραγούδησε το τραγούδι«Σερενάτα».
Φυσικά το τραγουδήσαμε κι εμείς.
👉Ας το ακούσουμε:
Η γατοδιαδρομή ξεκινά
«Βγαίνοντας από το σχολειό μας», όπως γράφει κι ο Ζακ Πρεβέρ στο ομώνυμο ποίημά του,
η Αθηνά έγραψε, «συναντήσαμε αρκετές γάτες που τις ταΐσαμε.
Ήταν πολύ ωραίο που τους βάλαμε νερό και τροφή.
Τους δώσαμε και ονόματα.»
Προχωρήσαμε λίγο ακόμη και κατευθυνθήκαμε στον πεζόδρομο «Αποστόλου Παύλου». Εκεί στο γκαζόν είδαμε αρκετές γάτες. Δίπλα σε ένα δέντρο παρατηρήσαμε ότι υπήρχε μια ειδική ταΐστρα που είχε τοποθετήσει ο Δήμος Αθηναίων για να πηγαίνουν οι γάτες να τρώνε. Πλησιάσαμε και συζητήσαμε τη σημασία της χρησιμότητάς της για τις αδέσποτες γάτες.
Συνεχίσαμε τη διαδρομή μας και περάσαμε από ένα φαρμακείο της γειτονιάς.
Εκεί ο κύριος Γιώργος, ο φαρμακοποιός, μας μίλησε για την γάτα που φρόντιζε στο κατάστημά του.
Μας είπε όλη την ιστορία της, πώς έμεινε, πώς ήταν, πώς αρρώστησε και δεν κατάφερε να την θεραπεύσει.
Του κάναμε κι εμείς διάφορες ερωτήσεις όπως πώς την έλεγαν, αν τη σκέφτεται και αν έχει φωτογραφία της.
Την έλεγαν Νίτσα και δεν ζει πια.
Εκείνος όμως τη θυμάται ακόμη και συγκινείται. Μας έδειξε και φωτογραφίες της.
Στο τέλος ο κύριος Γιώργος μας κέρασε σοκολατάκια, τον ευχαριστήσαμε και φύγαμε ενθουσιασμένοι από την όμορφη επικοινωνία μας.
Η γατοδιαδρομή μας συνεχίστηκε στους δρόμους της γειτονιάς του σχολείου μας.
Προχωρήσαμε όλοι μαζί με οδηγό τον δικό μας μοβγάτο, ζωγραφισμένο από τον Νικόλα Μ. και τον Έκτορα Θ.
Φτάσαμε στο βιβλιοπωλείο «Λεμόνι».Εκεί μας περίμενε εκτός από τα πολλά βιβλία και μια υπέροχη γάτα «η Μάικο».💓
Ο κύριος Σπύρος ήταν πολύ ευγενικός. Μας είπε την ιστορία της γάτας που ζει στο βιβλιοπωλείο του και πώς παρέμεινε εκεί. Στην αρχή, τριγυρνούσε στη γειτονιά μας είπε, και μπαινόβγαινε πότε πότε στο μαγαζί του και συγκεκριμένα στη μικρή αυλή που έχει στο πίσω μέρος με τις λεμονιές και πότε πότε στην διπλανή πολυκατοικία. Κάτι όμως την έκανε να μείνει τελικά στο βιβλιοπωλείο. Τι να ήταν άραγε; Μήπως της αρέσουν τα βιβλία; αναρωτηθήκαμε όλοι και γελάσαμε.
Καθόταν δίπλα μας, τη χαϊδέψαμε και μετά πήγε τη βόλτα της.
Η Μάικο κάνει τη βόλτα της. Ελπίζει πως θα γίνει «Γκέισα» λέει ο κύριος Σπύρος. Το όνομά της το εμπνεύστηκε από την Ιαπωνία και συγκεκριμένα από το στάδιο εκπαίδευσης «μάικο».
Ας διαβάσουμε περισσότερα:
«Η γκέισα είναι μορφωμένη γυναίκα όπως ονομάζεται στην Ιαπωνία η οποία έχει
παρακολουθήσει ειδικές σπουδές, φοράει τα κιμονό με εντυπωσιακά χρώματα και σχέδια και χτενίζεται με χαρακτηριστικό χτένισμα, το shimada, ένας τύπος παραδοσιακού σινιόν, που προτιμούσαν οι περισσότερες καθιερωμένες γκέισες.
Το χτένισμα διακοσμείται με περίτεχνα χτένια και φουρκέτες.
Γνωρίζει καλά την πατροπαράδοτη «τελετουργία του τσαγιού» και χορεύει τους παραδοσιακούς χορούς της Ιαπωνίας ή παίζει το μουσικό όργανο σαμισέν.
Οι μαθητευόμενες γκέισες ονομάζονται μάικο, που σημαίνει "παιδί που χορεύει" (舞 mai- 子 ko).Είναι το τρίτο και το πιο γνωστό στάδιο εκπαίδευσης.
Οι μάικο μάθαιναν από τη μεγαλύτερη γκέισα και την ακολουθούσαν σε όλες τις συναντήσεις της. Η γκέισα τους μάθαινε τον τρόπο σερβιρίσματος του τσαγιού, να παίζουν σαμισέν, να χορεύουν, αλλά και να συμμετέχουν σε μια συζήτηση. Η δασκάλα- γκέισα βοηθούσε επίσης τη μάικο να επιλέξει το νέο της "επαγγελματικό" όνομα.»
Στη συνέχεια ο κύριος Σπύρος έφερε να μας δείξει βιβλία για γάτες. Μάλιστα μας χάρισε κι ένα απ' αυτά που έχει πολύ ενδιαφέρον. Λέγεται «Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΣΕ 21 ΓΑΤΕΣ».
Μας έδειξε και μερικές σελίδες.
Αυτή η δράση μας μπήκε και στην σχολική μας εφημερίδα για να τη θυμόμαστε και για να τη διαβάσουν κι οι άλλοι.
Η κυρία Κλοκλό είναι μια γάτα με πολλές ανησυχίες και πολλά ελαττώματα! Είναι επιπόλαια, ζηλιάρα, ανυπόμονη. Θέλει να ξεχωρίζει και ν' ακολουθεί την τελευταία λέξη της μόδας, ψωνίζει διαρκώς άχρηστα αντικείμενα, περιττά ρούχα, ξεχνώντας μόνιμα τα απαραίτητα. Κοκορεύεται στις φίλες της, πνίγεται σε μια κουταλιά νερό και τελικά βγαίνει πάντα χαμένη...
Πώς τα καταφέρνει όμως να είναι τόσο συμπαθητική και χαριτωμένη, ώστε όλοι να τη συγχωρούν και να την αγαπούν; (από τις εκδόσεις Πατάκη)
Γατοκουβέντες
Μια μικρή ιστορία για έναν μεγάλο γάτο, δυο παιδιά, μια παχουλή κυρία και έναν μεγάλο καύσωνα (από τις εκδόσεις Μεταίχμιο).
Το Ημερολόγιο ΜΙΑΣ Γάτας παρουσιάζει εννιά περιπετειώδεις ζωές. Καθεμιά σε διαφορετικό τόπο και χρόνο (από τις εκδόσεις Κοχλίας).
Όταν οι γάτες ακούν τη βροχή
Κάποτε ένας παντοδύναμος άρχοντας που μισούσε τις γάτες κατέστρωσε ένα σχέδιο εξαφάνισής τους. Έπειτα τίποτα δεν ήταν όπως πριν. Μεγάλο κακό ξέσπασε στον τόπο. Γιατί δεν πίστευε κανείς τότε ότι όλα τα πλάσματα της γης αλληλεξαρτώνται. Μήτε φανταζόταν ότι, αν λείψει το ένα, κάποιο άλλο θα θεριέψει και θα σκορπίσει καταστροφή. Την ιστορία αφηγείται ένας γάτος μια μέρα κρύα και βροχερή. Και παρότι είναι γέννημα φαντασίας, ξεσκεπάζει ένα πραγματικό γεγονός από την εποχή του Μεσαίωνα στην Ευρώπη. Διότι τα παραμύθια μπορεί να μη λένε την αλήθεια, αλλά πάντα από αυτήν εμπνέονται (από τις εκδόσεις Πατάκη).
Στον παρακάτω σύνδεσμο υπάρχει ένα απόσπασμα από το βιβλίο
Η ενότητα της γλώσσας της Β' δημοτικού ήταν μια καλή αφόρμηση για να φτιάξουμε μια εφημερίδα με τα παιδιά. Καθώς διαπραγματευόμασταν την ενότητα «Εφημερίδες! Εφημερίδες!», τα παιδιά υλοποιούσαν τις εργασίες, συγκεντρώνοντας υλικό στα τετράδιά τους. Όταν έφτασε η ώρα πήραμε αυτό το υλικό μαζί με τα κείμενα που γράφτηκαν για κάποιες δράσεις, που υλοποιήσαμε μέσα στη χρονιά και ετοιμάσαμε την εφημερίδα.
Ο τίτλος και η ιστορία του
Ο τίτλος προέκυψε από διαλογική συζήτηση. Αφού ακούστηκαν διάφορες ιδέες όπως «Τα νέα του Β1»,
«Η τάξη μας» και άλλα. Η κυρία Ελένη Κ. που είχα τη χαρά να συνεργαστώ μαζί της φέτος, μας θύμισε την παράσταση μας για τα δικαιώματα και τη συζήτηση που κάναμε για τη λέξη «μάτσο».
Η παιδική μου ανάμνηση από το «ένα μάτσοχαμομήλι» και «ένα μάτσο ρίγανη» μας έδωσε και το «Ένα μάτσο...ΝΕΑ».
Ήταν ότι καλύτερο μπορούσα ν' ακούσω εκείνη τη στιγμή. Υπήρχε έμπνευση!
Τα παιδιά ψήφισαν τον τίτλο με χαρά!
Ήταν μια ομαδική δουλειά που συμμετείχαν όλα τα παιδιά με κάποιο κείμενό τους.
Λόγω κόστους προτιμήσαμε να την κάνουμε ηλεκτρονική με τη βοήθεια του μπαμπά του Φίλιππου Ζ.
Η ηλεκτρονική εφημερίδα μας βρίσκεται στον παρακάτω σύνδεσμο.
